دریاچه اُوان الموت

دریاچه اُوان یکی از دریاچه های طبیعی ایران است که از چشم اندازی زیبا برخوردار است و در منطقه ای کوهستانی و خوش آب و هوا در 75 کیلومتری قزوین واقع شده است. این دریاچه در ارتفاع 1815 متری از سطح دریا قرار گرفته و با پوشش گیاهی زیبا و آب و هوای مطلوبش، محبوبیت ویژه ای در میان طبیعت گردان دارد. اُوان به معنی محل گرد آمدن آب می باشد و از سال 1389، این دریاچه به عنوان هشتاد و نهمین اثرطبیعی ملی در فهرست میراث طبیعی ایران قرار گرفته است. علاوه بر گشت و گذار در این منطقه و تماشای طبیعت بکر آن، می توان از تفریحات و امکانات در نظر گرفته شده در این مکان بهره برد. قایق سواری، کوهنوردی، اسکی و عکاسی لحظاتی به یاد ماندنی را در ذهن هر گردشگری به این منطقه ثبت می کند. برای رسیدن به این دریاچه باید در مسیر جاده پر پیچ و خم قزوین – الموت قرار گرفت و پس از گذر از این جاده زیبا به یکی از زیباترین دریاچه های ایران می رسیم. 

باغ سنگی کرمان

باغ سنگی حکایت باغی خشک است که برخلاف دیگر باغ ها رنگ سبزی در آن دیده نمی شود و میوه های آن سنگی می باشند. این باغ یکی از جاذبه های گردشگری سیرجان در استان کرمان است و در روستای میاندوآب واقع شده است. باغ سنگی توسط درویش خان اسفندیارپور که همه او را بانام درویش خان می شناسند، بنا شد. درویش خان مرد کر و لالی بود که در سال 1303 در میاندوآب به دنیا آمد و از زمین داران سیرجان بود که از راه چوپانی و باغبانی زندگی خود را می گذراند. زندگی آرام درویش خان در سال 1340 پس از طرح اصلاحات اراضی دچار تلاطم شد و او زمین هایش را ازدست داد و درختان باغش کم کم خشک شدند و غم و ناراحتی بر زندگی اش سایه افکند. اما پس از چند سال درویش خان دست به کاری عجیب زد و شروع به حفر گودالی کوچک در زمینش کرد و درخت خشکیده ای را در آن گذاشت و سنگ هایی را از آن آویزان کرد. او این کار را مدت ها ادامه داد تا اینکه اواخر عمرش وسعت این باغ به 1000 متر با 180 درخت می رسد و به این ترتیب او صاحب باغی شد که درختانش دیگر نه خشک می شوند و نه از بین می روند. شاید در ظاهر این باغ را حاصل جنون یک مرد از ناراحتی بدانند اما ذوق هنری آن، باغ سنگی را به نمونه ای بی همتا در ایران و جهان تبدیل کرده است و گردشگران بسیاری در سفر به کرمان به بازدید از این باغِ سراسر رمز آلود می روند. 

دریاچه سوان ایروان، بزرگترین دریاچه سرزمین قفقاز

دریاچه سوان بزرگترین دریاچه ی ارمنستان و همچنین از بزرگترین دریاچه های کوهستانی آب شیرین در جهان است. نام این دریاچه از ریشه اورارتویی سیونا و به معنی "سرزمین دریاچه ها" گرفته شده است. این دریاچه از محبوب ترین جاذبه های گردشگری ارمنستان و در استان پغارکونیک و نزدیکی ایروان واقع شده است. دریاچه سوان با وسعت 940 کیلومتر مربع در پارکی ملی با همین نام قرار گرفته و آب این دریاچه از 28 رودخانه تامین می شود اما تنها 10 درصد از آب آن وارد رودخانه هرازدان شده و مابقی آن تبخیر می شود. دریاچه سوان علاوه بر اهمیتی که در صنعت گردشگری دارد، بیش از 90 درصد صید ماهی و خرچنگ ارمنستان از این دریاچه می باشد. ساحل های اطراف این دریاچه اغلب مورد استفاده اختصاصی قرار می گیرند اما یکی از محبوب ترین سواحل این دریاچه، ساحلی به طول 2.5 کیلومتر است که از شمال تا شمال غرب این دریاچه امتداد یافته و به شبه جزیره می رسد و در آن امکانات رفاهی و هتل ها، محوطه های کمپینگ، رستوران و تفریحات آبی به چشم می خورد. از دیگر جاذبه های معروف این منطقه، صومعه سواناوانک است که قدمت آن به قرن نهم میلادی می رسد و به دستور دختر پادشاه وقت ارمنستان، شاهدخت مریم ساخته شد. صومعه دیگری به نام هایراوانک در شمال شرقی دریاچه قرار گرفته و قدمت آن به قرن 9 تا 12 میلادی باز می گردد. از دیگر جاذبه های این منطقه می توان از قبرستان نوراتوس، کلیسای سنت جیکوب، روستای نرکین گتاشن و قلعه آدزبرد نام برد. دریاچه سوان با آب و هوایی مطبوع و اماکن تاریخی و تفریحی مشهور خود توانسته به یکی از بهترین مکان های گردشگری ارمنستان تبدیل شود. 

حافظیه شیراز

شیراز شهر ادب و فرهنگ، جایگاه ویژه ای در میان هنر دوستان و عاشقان فرهنگ و هنر دارد. حافظیه شیراز به دلیل قرار گرفتن آرامگاه حافظ، شاعر پر آوازه ایرانی از پر بازدیدترین مکان های گردشگری شیراز است و در واقع یک مجموعه قبرستان در بخش جنوبی دروازه قرآن است که شامل آرامگاه و اماکن و فضای سبز بسیار زیبایی می شود و علاوه بر حافظ، عرفا و شاعران نامدار دیگری نیز در این مکان به خاک سپرده شده اند. خواجه شمس الدین محمد بن بهاءالدین حافظ شیرازی در سال 727 هجری قمری چشم به جهان گشود و در طول حیاتش غزلیات ارزشمندی از خود بر جای گذاشت و به یکی از شاعران و سخنوران نامی ایران تبدیل گشت و با ترجمه اشعارش به زبان های اروپایی، شهرتی جهانی پیدا کرد. حافظ در سال 792 هجری قمری از دنیا رفت و اکنون آرامگاه او میعادگاه هنردوستان و عاشقان این شاعر ارزشمند ایرانی است و هر سال در بیستم مهرماه مراسم بزرگداشتی برای او برگزار می شود. معماری آرامگاه حافظ در طول دوران مختلف همواره دستخوش تغییراتی بوده و برای اولین بار 65 سال پس از مرگش، مقبره ای گنبدی شکل بر روی آرامگاه او احداث شد و طرح ساخت مقبره امروزی او به سبک معماری دوره زندیه می باشد که توسط طراحی فرانسوی به نام آندره گدار ارائه شده است. فضای دلنشین این آرامگاه آرامش و لحظات زیبایی را برای هر بازدید کننده ای به ارمغان می آورد و همواره مورد استقبال گردشگران ایرانی و خارجی بسیاری بوده است.